Հավանաբար քսաներորդ և ներկա՝ քսանմեկերորդ, դարի նորագույն առասպելաբանությունը չունի ավելի գայթակղիչ էջ, քան վամպիրները:
Բելետրիստները գրում են նորանոր վեպեր, կինոռեժիսորները առանց հոգնելու նկարահանում են նորանոր կինոնկարներ: Ինտերնետում բացվել են հազարավոր կայքեր: Հանկարծ բոլոր ժողովուրդները հայտնաբերեցին, որ իրենց բանահյուսության մեջ, այսպես կոչված «ցածր» առասպելաբանության մեջ, վամպիրները ներկա են: Դա ոչ միայն սլավոնական հայտնի ուպիրներն են, այլ նաև աֆրիկյան adze-ը և asanbosam-ը, արաբական algul –ը, գերմանական alp-ը, ֆիլիպինյան aswang-ը, մալազիական bajang-ը, շոտլանդական Baobhan-sith-ը, հնդկական Bhuta-ն, պորտուգալական Bruxsa-ն, իռլանդական Dearg-due-ն և այլն:
Հինչ կա չկա մըր Ղափանում…
Թեև հանրահավաքին կես ժամ կար, Հայկ պապը արագ էր քայլում, շտապում էր, ասես իր վաղաժամ ներկայությամբ քավելու էր մեղքը, չեզոքացնելու էր այն «հսկայական վնասը», որ հասցրել էր երկրին ու ժողովրդին նախորդ հանրահավաքին իր բացակայությամբ: Նախորդին չէր մասնակցել, որովհետև հիվանդ էր եղել ու մի շաբաթ պառկել էր` անուժ ու կաշկանդված, տնեցիների մուննաթին ու իշխանությանը հանձնված: Առատ քրտնարտադրությունից թրջված անկողնու մեջ պառկել էր և տանջվել մեղքի անորոշ զգացումից: Անորոշ, որովհետև մի կողմից հարգելի պատճառով է բացակայել, մյուս կողմից` ժամանակ գտա՞վ հիվանդանալու: Էդ օլիգարխ «օրենսդիրները» կարող են իրենց «կեղծ հիվանդությունը» մեջտեղ հանելով արդարացնել իրենց բացակայությունը, իսկ Հայկ պապը իր կորացած մեջքի վրա զգում էր այդ բեռը, այդ պատասխանատվությունը, որ «հայաստանի ճակատագիրը կախված է մի մարդուց և այդ մեկ մարդը ինքն է»: 
