Մեր պատմության նորագույն շրջանի ամենաարյունոտ դրվագներում, երբ մարդիկ սպանվում ու խոշտանգվում էին փողոցներում և բանտերում, մեր «ականավոր» արվեստագետների ու գրողների մի մասը բացահայտորեն սատարում էր բռնությունը, մյուսները այն հարցին, թե որտեղ էին այդ ժամանակ և ինչով էին զբաղված, պատասխանում էին, որ իրենք բանաստեղծություն կամ երաժշտություն էին գրում և այդպիսով փորձում էին «ալիբի» ապահովել իրենց համար:
Արվեստագետների և գրողների շրջանում լայնորեն տարածված պատկերացում կա, որ գրականությունը չպիտի քաղաքականացված լինի և գրողը չպիտի խառնվի «քաղաքական կեղտոտ խաղերին»: Միևնույն ժամանակ այդ գրողների մի զգալի մասը քաղաքական պաշտոններ ունեն և բացահայտ կամ թաքնված քաղաքական գործունեություն են ծավալում Իշխանության ներսում: Այդպիսվ «խուլուհամր» գրողների և գրականության ահռելի քանակություն կա, որն իրականում զբաղված է Իշխանությանը ծառայելով և նրա դիրքերը ամրապնդելով: «Գրականությունը և արվեստը չքաղաքականացնելու» կարծրատիպը այնքան խոր արմատներ է գցել մեր գրական դաշտում, որ նույնիսկ գործող վարչախմբին ընդդիմացող գրողների մի մասը չի կարողանում հաղթահարել այն: Իրականում գրականությունը «քաղաքականությունից հեռու պահելու» քաղաքականությունը Իշխանության պարտադրանքն ու թելադրանքն է:
Մենք ժխտում ենք այդ պատկերացումը և համարում ենք, որ գրականությունը չի կարող լինել «ալիբի», որ գրականությունը ոչ միայն պարտավոր է վկայել և ցուցմունք տալ իր ժամանակի մասին, այլև պատասխանատություն է կրում իրականության ստեղծման համար:
Գրողուցավ
