13.01.2012

Դավիթ Մելիք «Պատգամավորը»


Պատգամավորը

Ծաղկող ու հզոր մի երկրում
Ապրում էր Անդո անունով մի մարդ,
Նա ճիշտ ջոկող էր աշխատում բակում,
Ու ամբողջ քուչեն հարգում էր նրան:

Լավ քեֆչի մարդ էր ու ոսկեբերան,
Բաժակաճառեր կարող էր ասել,
Որ գիտուն մարդիկ ապշած կմնան,
Յապոնչիկին էլ անձամբ էր տեսել:

Ապրում էր Անդոն՝ համեստ, իր համար,
Ոչ մեկի հավին "քշա" չեր ասում,
Հենց-ընենց տեղը մարդկանց չեր բարձում,
Այլ ճիշտն էր ջոկում անխոնջ ու համառ:
 
Մի օր էլ կարգին տղերքը եկան,
Հարգին-պատվեցին, մեդալ տվեցին,
Ընտրին-լցրեցին, դզին-փչեցին
Ու մեր Անդոին ճամփու դրեցին...
 

....ու՞ր... խոր-հըր-դա-րան:




Ճառ՝ կարդացած անկողնում ՀՀ անկախության 15-ամյակի առիթով

Արդեն հարյուրերորդ անգամ էսօրվա մեջ
հեռուստացույցը նորից պտտեց
ի՛մ նախագահի ճարտար ելույթը,
և ես հպարտ եմ...
և ես հպարտ եմ,
որ թքած ունեմ այ էդ տեսակ ելույթների,
այ էդ տեսակ թերզարգացած ճիվաղների,
ու նրանց հլու ստրուկի նման
անխոնջ ծառայող, անամոթ, անկամ
քծնողների ողջ բանակի վրա:
Եվ ես հպարտ եմ , որ թքած ունեմ
անկախության այն ըմբռնման վրա,
որ նրանք ունեն:
Եվ ես հպարտ եմ,
որ եթե անգամ էլ բան չմնա,
ու էս անգամ էլ վարտիքս ծախեն
պարսիկին, ռուսին, կամ իբրև ընծա
Բրյուսել ուղարկեն,
կամ էլ սերժական ոճով մշակեն
ինձ մութ ու խոնավ ինչ-որ խցերում,
զուտ նրա համար,
որ անկարող եմ ճիշտ գնահատել
ձեռքբերումները... ազատությունը...
մեկ է չեն ծախի ու չեն շղթայի
իմ մեջ ծփացող ազատությունը:

Комментариев нет:

Отправить комментарий